Anna en Nancy studeren allebei verpleegkunde. Ze zijn ongedocumenteerde jongeren, zonder verblijfsvergunning. Maar ook zij hebben dromen. Hoe zien ze hun kansen? En welke belemmeringen ervaren ze?
Waar zien jullie jezelf over vijf jaar?
Anna (22): “Over vijf jaar wil ik graag financieel stabiel zijn. Dan heb ik hopelijk een goede baan, zodat ik genoeg geld heb voor een eigen woning én mijn ouders kan ondersteunen. Zij kwamen elf jaar geleden vanuit Brazilië naar Nederland. Maar allereerst hoop ik natuurlijk dat ik over vijf jaar een Nederlands paspoort heb.”
Nancy (21): “Ja, ik ook. Dat is op dit moment mijn allergrootste droom: de zekerheid dat ik hier mag blijven. Ik woon hier sinds mijn geboorte, mijn moeder kwam toen vanuit Ghana naar Nederland. Hier ligt mijn hele leven.”
Hoe hopen jullie dat te bereiken? En wat houd je tegen?
Nancy: “ASKV adviseert mij welke vergunningen op mij van toepassing zouden kunnen zijn. Ook heb ik een advocaat in de arm genomen. In 2024 ben ik klaar met verpleegkunde. Ik was zestien toen ik begon met deze opleiding, maar omdat ik toen nog leerplichtig was had ik geen studievisum nodig. Met een vervolgstudie kan ik mijn verblijf verlengen. Maar het liefste wil ik gaan werken, om financieel onafhankelijk te zijn en om hopelijk die verblijfsvergunning te krijgen. De grootste belemmering om die papieren te krijgen is de Nederlandse wet.”
Anna: “Ik zou het liefste een vervolgstudie doen om nog verder te komen. Op dit moment heb ik een studievisum tot en met medio 2024. Mocht verlenging niet lukken, dan hoop ik een baan in de zorg te vinden, met zicht op een verblijfsvergunning. De Nederlandse bureaucratie is hierbij wel een flinke obstakel.”
Waarom hebben jullie gekozen voor deze opleiding?
Anna: “Van jongsaf aan vind ik het fijn om voor anderen te zorgen. En daarnaast was de gedachte bij deze studiekeuze ook: in de zorg heb ik waarschijnlijk de meeste kans op een baan.”
Nancy: “Dat geldt ook voor mij. Verpleegkunde is wel heel breed. Achteraf had ik bijvoorbeeld ook graag mondzorg of verloskunde willen doen.”
Wat moet er morgen veranderen als jullie het voor het zeggen hebben?
Nancy: “Ongedocumenteerde mensen een echte kans geven op de juiste papieren, vooral diegenen die hier al jaren wonen. Pas als je die hebt is alles goed. Dan kun je pas echt goed nadenken over je toekomst.”
Anna: “Wat moet veranderen: de toegankelijkheid en soepelheid om te mogen studeren, werken en een huis te vinden. Dat kost nu heel veel energie en stress.” Om vervolgens optimistisch af te sluiten: “Ik hoop dat ik later patiënten kan inspireren met mijn verhaal. Dat je gewoon doorgaat, ondanks allerlei obstakels.”
