In heel uitzonderlijke gevallen schijnt het wel eens voor te komen dat de IND aansluitend op het interview, asielzoekers direct hun positieve beschikking geeft. Bij MOO, waar ik werk als begeleider, zag ik vooral veel afwijzingen. In het echt kwam ik deze mensen nooit tegen.
Meneer Kahn woont bij MOO. Hij is een bescheiden man. Onder stress stottert hij een beetje. Hij voegt zich en vraagt nooit wat. Hij spreekt goed Engels en heeft een prachtige glimlach. Hij heeft steeds allerlei gezondheidsklachten. Op een dag blijkt dat hij helemaal niet kan kauwen. Al een jaar niet. Aan een kant zijn al zijn tanden kapot. Zijn eten, rijst en zacht wit brood, slikt hij maar zo’n beetje ongekauwd door. We beginnen te begrijpen waarom hij altijd buikpijn heeft en zo mager is.
Hij heeft veel nare dingen meegemaakt. Eerst in land van herkomst, waar hij zijn leven ooit best goed voor elkaar had als monteur voor motoren. Na een paar schokkende gebeurtenissen in zijn leven, waarbij zijn eigen familie hem naar het leven staat, moet hij vluchten. In Nederland durft hij zijn echte verhaal niet te vertellen. Daardoor wordt zijn asielaanvraag afgewezen. Maar terug kan hij niet. Zo leeft hij in Amsterdam Zuid Oost bijna een jaar op straat in afbraakpanden. Hij wordt bedreigd en aangevallen. Hij heeft medische klachten maar durft vanwege zijn status niet naar de dokter te gaan. Tot hij op een keer op straat van pijn flauwvalt en per ambulance naar het ziekenhuis wordt afgevoerd. Hij blijkt een buikoperatie nodig te hebben. Enige tijd na zijn operatie is hij naar MOO gekomen. Helaas heeft hij nu weer buikpijn, en de oorzaak ligt in zijn mond.
Als je als ongedocumenteerde in Nederland tandzorg nodig hebt, ben je de pineut. Meneer Kahn blijkt een deelprothese nodig te hebben, en die is zo duur dat er een hele tijd niks gebeurt. Maar hij heeft ontstoken kaken en pijn in zijn buik. Hij is ziek en wordt steeds zieker. Er is één duivels alternatief: zijn hele gebit laten trekken, ook de driekwart van het gebit die wel gezond is, en het laten vervangen door een volledig kunstgebit. Want dat wordt wel vergoed…
Het lachen vergaat meneer Kahn. Met drinkbouillon en een staafmixer van het MOO moddert hij door.
Intussen is hij in traumatherapie, waar hij leert praten over wat er gebeurd is. Zijn asielzaak wordt opnieuw bekeken. Hij dient een nieuwe asielaanvraag in. Hij durft naar mede-Afrikanen nog steeds niet open te zijn over zijn geaardheid, maar beleeft in veilige kringen intussen wel zijn coming out. En met een GoFundMe actie, hulp van een vriend en een bijdrage van MOO weet hij het geld bij elkaar te sprokkelen voor zijn tanden! Hij is pijnvrij, hij kan weer kauwen, hij voelt zich goed! Hij wordt steeds zelfverzekerder. Zijn glimlach is stralend. Af en toe komt hij op kantoor. Het is een plezier hem te zien.
De dag van zijn interview met IND breekt aan. Nu komt het erop aan. Hij is heel optimistisch. Wij mogen dan overtuigd zijn dat hij asiel hoort te krijgen, hij moet de IND nog zien te overtuigen. Ik weet dat veel mensen grauw en geradbraakt uit zo’n dag van interviews komen. Daarna komt nog het wachten. Ik durf hem aan het eind van de dag bijna niet te bellen.
Bij HEEL hoge uitzondering komt het wel eens voor dat de IND tijdens het interview, direct over de tafel, mensen hun positieve beschikking geeft. Ik had het nog nooit meegemaakt. Maar op die dag in november 2022 was het zo’n dag. Lang leve meneer Kahn!
Inger Stocking Korzen , trajectbegeleider MOO