Nog voordat Tesfay 18 wordt, roept de regering van Eritrea hem op voor dienstplicht. Officieel begint deze in Eritrea pas op je 18e, maar jongeren die werken in plaats van naar school gaan worden eerder opgeroepen. Dienstplicht in een land met veel conflict is levensgevaarlijk. Als Eritrese burger ben je in theorie 18 maanden dienstplichtig, maar in de praktijk loopt dit vaak op tot meer dan 10 jaar. Bovendien blijf je tot je 50e reserve en kun je worden opgeroepen. Dienstweigeraars en deserteurs worden zwaar gestraft, en ook familieleden lopen risico gestraft te worden als de autoriteiten de persoon zelf niet kunnen vinden.
Tesfay wil niet zijn hele leven in dienst staan van de overheid, tegen een minieme vergoeding waar hij niet eens zijn gezin van kan onderhouden. Gelukkig wonen zijn ouders niet meer in Eritrea, maar hij vreest wel voor zijn eigen leven als hij zou deserteren: wordt hij opgepakt, dan belandt hij waarschijnlijk in de gevangenis en wordt hij gemarteld. Tesfay besluit het risico toch te nemen en hij slaagt erin te vluchten naar Soedan.
“People think the journey to Europe
– Tesfay
is the hardest part of it,
but that is not true”
Na een periode werken en sparen in Soedan, reist Tesfay twintig dagen door de woestijn naar Libië. In een bootje met andere vluchtelingen maakt hij de gevaarlijke oversteek naar Italië. Hij verkrijgt een verblijfsvergunning, maar mogelijkheden voor opvang of een huis zijn er niet. Door de enorme werkloosheid is het voor statushouders in Italië bijna onmogelijk om werk te vinden, wat hen kwetsbaar maakt voor mensenhandel en andere vormen van uitbuiting. Tesfay ziet geen andere uitweg dan verder te reizen.
Zijn vlucht brengt hem in Nederland, waar hij asiel aanvraagt onder een andere naam omdat hij denkt dat hij zo zijn kansen vergroot. Tesfay wordt echter direct teruggestuurd naar Italië. Na omzwervingen door Europa belandt hij enkele jaren later opnieuw in Nederland. Zijn Italiaanse vergunning is dan verlopen en wordt niet vernieuwd. Ook is de Dublin-claim verlopen en Tesfay hoopt in Nederland asiel te krijgen, onder zijn echte naam.
Het feit dat hij een paar jaar eerder een andere naam heeft opgegeven, brengt hem in grote problemen. Tesfay: “Not putting my real name on the papers is the biggest mistake I made in my life. People think the journey to Europe is the hardest part of it, but that is not true. The real problem is the situation in Europe if you are illegal, with no hope of getting papers, no money and no chances.”
In de jaren die daarop volgen, probeert Tesfay met hulp van ASKV en advocaten asiel aan te vragen op basis van nieuwe stukken die zijn echte identiteit moeten bewijzen. Zonder resultaat. Ondertussen gaat hij AZC in, AZC uit, verblijft hij wisselend bij We Are Here, Vluchtmaat, in leegstaande restaurants en oude garages… Tesfay is een vriendelijke, rustige jongen die altijd beleefd blijft. Toch wordt het hem soms teveel. Hij geeft vaak aan het gevoel te hebben dat hij stilstaat en niet verder komt met zijn leven. Behalve ondersteuning bij ASKV vindt hij gelukkig ook steun bij zijn Eritrese vriendin.
Ondanks het feit dat het onmogelijk lijkt een officieel ID-bewijs te verkrijgen, geeft Tesfay het niet op. Uiteindelijk lukt het hem toch en na lang wikken en wegen durft hij met zijn Eritrese paspoort asiel aan te vragen. Dankzij de samenwerking met de IND binnen de LVV wordt de aanvraag op Schiphol versneld afgehandeld. Eindelijk wordt zijn identiteit vastgesteld en wordt Tesfay een asielvergunning toegekend.
Voor Tesfay betekent dit een nieuw leven. En onlangs heeft dit wel een hele letterlijke betekenis gekregen, want hij laat ons weten dat zijn vriendin in verwachting is van hun eerste kind. Tesfay wil graag gaan werken en een studie elektrotechniek volgen, omdat hij vroeger als automonteur werkte. Wij zijn erg blij voor hem en wensen hem alle geluk in de toekomst. Tesfay voegt eraan toe: “Being honest about your identity is so important, many people change it without realizing the consequences. I am so happy that I can finally start my life now!”
Foto door Anthony Beck via Pexels